การค้าตลาดชายแดน 2
ต้องหาบเดินขายไปเรื่อยๆ บางวันเดินไกลมากเป็นสิบๆกิโล
เดินขายตามหมู่บ้านบ้าง ไม่ได้อยู่กับที่ ถ้าอยู่กับที่กว่าจะขายหมดนานมาก เลยต้องยอมลำบาก
อดทนเดินหาบขายตามหมู่บ้านไปเรื่อยๆ บ่ายสองบ่ายสามก็หมดแล้ว ขายได้กำไรดีอยู่แต่เหนื่อยมาก
ต้องรีบกลับบ้านไปดูแลครอบครัวอีก
แม่ค้าขายสตรอเบอรี่ไม่ต้องเดินหาบหาย แบกะดินขายตรงฟุตบาทนี่แหล่ะ
นี่ก็ขายลิ้นจี่ตรงหน้าศาลเจ้าพ่อถ้ำกบ
นี่ก็สตรอเบอรี่ของดีเมืองแม่สาย
กินกันสดๆร้อนตอนนั้นเลย ขอบอกว่าอร่อยสุดๆ ทั้งร้อนทั้งอร่อย
เกาลัดที่คั่วสดๆ (โดยที่ไม่ได้แอบต้มมาซะก่อน)พอสุกเนื้อข้างในจะยุ่ยและนุ่มและหวาน
ตอนนี้พ่อค้าแม่ค้าฝั่งไทยก็ซื้อเครื่องอบเกาลัดมาอบเกาลัดมาขายกันเยอะเลย
เมื่อก่อนตอนไปพม่าได้ยิน ลูกค้าชาวไทยคุยกับแม่ค้าชาวไทยใหญ่คุยกันเรื่องเกาลัดนี่แหล่ะ
มันเป็นเรื่องน่ารักๆระหว่างลูกค้ากะแม่ค้า ได้ยินแล้วก็อดขำไม่ได้
แม้ค้าชาวไทยใหญ่ : เกาลัดคั่วสดๆๆค่ะร้อนๆๆอร่อยๆ พร้อมกับหยิบหนึ่งลูกให้ลูกค้าชิม
ลูกค้าชาวไทย: ชิมแล้วพูดว่าอืม อร่อยดี เนื้อยุ่ยนุ่มดีหวานด้วย
แม้ค้าชาวไทยใหญ่: ยิ้มแล้วพูดว่ามีเทคนิค ถ้าไม่ หมอ คั่ว ไม่อร่อยแบบนี้หรอก
ลูกค้าชาวไทย : ถามกลับไปว่า แล้ว พยาบาล คั่ว ไม่ได้เหรอคับ (ถามแบบซื่อๆ)
แม้ค้าชาวไทยใหญ่ : ไม่ได้ค่ะ (นึกเขาว่าถามกวนๆ) ถ้าไม่ หมอ ก็ไม่อร่อย(ตอบแบบซื่อๆเหมือนกัน)
ลูกค้าชาวไทยคนนี้ก็ซื้อเกาลัดกลับไป พร้อมกับปัญหาคาใจ ทำไมต้องเป็นหมอคั่วถึงจะอร่อย
แล้วทำไมพยาบาลคั่วไม่ได้
แล้วคุณล่ะคิดว่าเพราะอะไรคะ
ที่แม่ค้าคนนั้นบอกว่าต้องหมอคั่วถึงจะอร่อยหมายความว่า ต้องคั่วเป็นเกาลัดถึงจะอร่อย
แต่ลูกค้าเข้าใจว่าต้องเป็นหมอที่รักษาโรคคั่วถึงจะอร่อย จึงถามกลับไป พยาบาลคั่วไม่ได้เหรอ
สรุปคือ แม่ค้าชาวไทยใหญ่ฟังภาษาไทยไม่ค่อยแข็งแรง
ลูกค้าชาวไทยฟังภาษาไทยใหญ่ไม่รู้เรื่อง คำว่า หมอ ภาษาไทยใหญ่แปลว่า ทำเป็นค่ะ
ไม่ใช่หมอที่รักษาโรค ยังมีเรื่องน่ารักๆของแม่ค้าชาวแม่สายกะลูกค้าต่างถิ่นอีกเยอะ
อีกเยอะแล้วจะค่อยทยอยเล่าให้ฟังนะคะ
ขอขอบคุณทุกๆเจ้าของภาพ ค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น